Pamięci Piotra

(Poetka)

Kto nas kiedyś pozbiera
i na wyprawę zabierze
byśmy mogli jak niegdyś
spłynąć trzymając się marzeń
Jednego łódka tu

a drugiego w innym miejscu Styks przemierzy

Kto odgrzebie z pamięci
pozostawioną tabliczkę pod ziemią
rozsypany maczek napisanej książki
pękniętą strunę zakurzonej gitary
i ze strychu wytarte karty śpiewnika
biało czarne fotki te jeszcze z kliszy
szybkie zapiski z marginesów zdarzeń
niewyraźne przez mgłę opowieści
i wiersz jak pożółkły liść
w szufladzie pomiędzy starymi mapami
Kto to wszystko ogarnie
gdy nas dzień w raju zastanie
Kto nas wszystkich odnajdzie
byśmy już bez zbędnych marzeń
mogli razem płynąć rzeką radości

 

 

R.I.P.

Piter, bez Ciebie nie będzie już tak samo.
Zabraknie Twojego optymizmu,
Nieustającego uśmiechu,

dystansu do rzeczy ważnych i najważniejszych,
działań skuteczniejszych niż możliwości,
pomocnych dłoni dla wszystkich…

Żyłeś szybko, jakbyś chciał być w wielu miejscach na raz,
odszedłeś jeszcze szybciej, zbyt szybko!

Miejsce w kajaku

i niestrudzone wiosła za moimi plecami
zawsze zachowam w pamięci.
Bądź szczęśliwy tam gdzie jesteś.

 

POETKA
Regensburg, 14.02.2020